Praca niewliczana do czasu pracy

Wielu z nas rozpoczyna pracę rano i kończy popołudniu. W tym samym czasie pracują biura innych firm, urzędy, czy banki. Zdarza się, że zachodzi potrzeba załatwienia spraw urzędowych lub innych osobistych, a my w tym czasie jesteśmy w pracy. Praca z godziny na godzinę staje się coraz bardziej męcząca, zapomnieliśmy śniadania, robimy się głodni i zamiast wydajnie pracować odliczamy minuty do wyjścia z zakładu. Co można zrobić w takich sytuacjach?

Okazuje się, że istnieją regulacje prawne pozwalające pracodawcy na wprowadzenie przerwy w pracy, podczas której pracownik dobrowolnie dysponuje swoim czasem, przeznaczając go najczęściej na spożycie posiłku lub załatwienie spraw osobistych. Zastosowanie takiej przerwy zależy od istnienia rzeczywistej potrzeby takiej organizacji czasu pracy, zapewnienia pracownikowi niezbędnego wypoczynku i uprzedniego ustalenia okresu trwania przerwy. Należy jednocześnie pamiętać, o tym że:

1. Pracodawca może wprowadzić tylko jedną taką przerwę w pracy.

1. Przerwa ta może wynosić maksymalnie 60 minut i pracodawca nie może jej dzielić na kilka krótszych przerw.

1. Czas tej przerwy nie jest wliczany do czasu pracy.

• Pracownikowi nie przysługuje za nią żadna forma rekompensaty.

• Przerwę tą należy wprowadzić do organizacji przepisami układu zbiorowego pracy lub przepisami regulaminu pracy. Jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy, ze względu na liczbę zatrudnionych pracowników, przerwę taką należy  wprowadzić postanowieniami umowy o pracę.

Przepisy art. 141 Kodeksu pracy dotyczące przerwy niewliczanej do czasu pracy nie naruszają określonego w art. 134 obowiązku pracodawcy w zakresie udzielania 15-minutowej przerwy, która jest wliczana do czasu pracy. Nieobowiązkowa, bezpłatna przerwa 60-minutowa i obowiązkowa 15-minutowa płatna, mogą być wykorzystywane łącznie lub oddzielnie, w zależności od postanowień zawartych w wewnątrzzakładowych przepisach organizacyjnych.

Wprowadzając przerwę niewliczoną do czasu pracy pracodawca zapewniłby pracownikowi dodatkowy czas na odpoczynek od pracy, regenerację sił czy załatwienie spraw osobistych. Ponadto, w dużej mierze mógłby uniknąć niespodziewanych urlopów na żądanie, jednodniowych lub godzinowych urlopów lub uproszonego „urywania się z pracy” na godzinę.

Podstawa prawna: art.134 i 141 Kodeksu pracy (Dz. U. z 1988 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.)